An difríocht idir athruithe ar: "Francis Fukuyama"

Content deleted Content added
No edit summary
Líne 27:
Tá cáil faoi leith ar Fukuyama de bharr a leabhar úd ''The End of History and the Last Man'' (1992), leabhar inar áitigh sé go bhfuil deireadh tagtha nach mór le gach troid idé-eolaíoch mar bhí bua ag an [[daonlathas]] liobrálach i ndiaidh deireadh an [[Cogadh Fuar|Chogaidh Fhuair]] agus titim Bhalla Bheirlín. Scríobh sé gur b’fhéidir go dtiocfadh stad le héabhlóid idé-eolaíoch an chine dhaonna, is é sin go mbeadh liobrálachas polaitiúil agus eacnamaíoch i réim i ngach áit sa todhchaí.
 
Cháin roinnt mhaith daoine an téis seo. Scríobh Ralf Dahrendorf gur thug aiste Fukuyama a 15 nóiméad de chlú do Fukuyama agus b’shin é.<ref>Dahrendorf (1990) [http://books.google.com/books?id=obx2BX91FQUC&pg=PA37 ''Reflections on the revolution in Europe''] lch. 37</ref> Mhol cuid smaointeoirí Fukuyama, áfach. Dúirt Amitai Etzioni go raibh Fukuyama ar an dornán inlteachtóirí a maireodh a smaointe.<ref name="guardianprofile">{{Cite web |url=http://www.theguardian.com/books/2002/may/11/academicexperts.artsandhumanities |teideal=History's Pallbearer |work=[[The Guardian]] |publisher=[[Guardian Media Group]] |date=Bealtaine 10, 2002 |last=Wroe |first=Nicholas}}</ref> An phríomhchúis le cáineadh na n-intleachtóirí, b’fhéidir, ná gur ionsaí a bhí in ''The End of History'' ar an [[iarnua-aoiseachas]] atá láidir sna hollscoileanna le blianta anus.
 
==Leabharliosta==