I ndeireadh na naoú haoise déag, cuireadh an Nua-Ghaeilge chomhaimseartha ar bun. Ar dtús, rinne lucht an ghlanteangachais, a raibh daoine ar nós [[Risteard de Hindeberg]] orthu, iarrachtaí áirithe ar chaighdeán na Nua-Ghaeilge Clasaicí a athréimniú, ach b'ba é an scríbhneoir biseach úd, an tAthair [[Peadar Ua Laoghaire]], a rug bua ar de Hindeberg agus antugadh dóightús aáite raibhdo séchaint agna curndaoine. béimIs é sin le rá gur bunaíodh an Nua-Ghaeilge scríofa ar ghnáthchaintan nanGaeilge ndaoine.a Ósbhí rudá é,labhairt áfachag muintir na Gaeltachta, gurbseachas ionannar caintGhaeilge seoCheitinn. naDe ndaoinebharr an ról ar leith a bhí ag an Athair Peadar agus canúintag a sheanfhóidchuid dúchaisscríbhneoireachta féinin iathbhunú [[Múscraí]]na ([[ContaeGaeilge Chorcaí]])mar theanga scríofa, chuaigh canúint an Athar Pheadair é féin (.i. Canúint na [[Cúige Mumhan|Mumhan]]) chomhgo mór sin i bhfeidhm ar mhúnla na Gaeilge ag tús an gcaighdeánchéid scríobhthaseo caite. Bhí tionchar Ghaeilge na Mumhan fós le feiceáil i gcuid mhaith mhór de na téacsleabhair a isfoilsíodh go mbíonndtí muintirlár [[Cúigena Chonnacht|Chonnacht]]1950idí. Níos déanaí, áfach, agus [[Cúiged'ainneoin Uladh|Uladh]]go raibh sé de nós ag gearándaoine inniuáirithe féinan faoiGhaeilge chlaonchanúnachaschaighdeánach naa teangacáineadh caighdeánaías ucht í a bheith ró-Mhuimhneach, chomhbhí dothuigthetionchar isníos atáláidre séag na canúintí eile ar an gCaighdeán Oifigiúil (m.sh. córas na mbriathra, darcóras leona réamhfhocal).
