Cúige nó proibhinse de chuid Impireacht na Róimhe ab ea An Épeírou (Laidin : Provincia Epiri, An tSean-Ghréigis : Ἐπαρχία Ἠπείρου / Eparphía Ēpeírou ), a chlúdaíonn réigiún na Sean-Épeírou. D'ionghabh an Róimh an réigiún den chéad uair sa bhliain 167 R.Ch., i ndiaidh an Tríú Cogadh Macadónach, agus ar dtús chuir sí an réigiún isteach i gcúige Rómhánach níos mó, sé sin an Mhacadóin, a chlúdaigh an domhan Heilléanaíoch ar fad ar mhórthír na hEorpa ag an am. Sa bhliain 27 R.Ch., scar An Épeírou agus Acháia ón Mhacadóin agus cuireadh le chéile iad i gcúige seanadóiriúil na hAcháia, cé is moite den chuid is faide ó thuaidh, a d'fhan mar chuid de Chúige na Macadóine. Faoin Impire Tráián, am éigin idir 103 agus 114 AD, rinneadh cúige ar leith d'Épeírou, faoi procurator Augusti. Shín an cúige nua ó Mhurascaill Aulón (Vlorë) agus na Sléibhte Ceraunacha sa tuaisceart go dtí cúrsa íochtair Abhainn Achélós sa deisceart, agus chuimsigh sé na hOileáin Iónacha thuaidh de Chorfú, Leucáda, Iotaca, Cefaloniá, agus Zacintos .
An Épeírou
.svg)