John Mearsheimer

Is eolaí polaitiúil Meiriceánach agus scoláire caidrimh idirnáisiúnta é John Joseph Mearsheimer / / ˈmɪərʃaɪmər / ; rugadh 14 Nollaig, 1947), a bhaineann leis an scoil smaointeoireachta réalaíche. Is é an tOllamh Scothsheirbhíse R. Wendell Harrison in Ollscoil Chicago é. Tá sé curtha síos mar an réalaíoch is mó tionchair dá ghlúin.

John Mearsheimer

Ainm sa teanga dhúchais	(en-us) John Joseph Mearsheimer
Beathaisnéis
Breith	14 Nollaig 1947 77 bliana d'aois Brooklyn, New York
Faisnéis phearsanta
Idé-eolaíocht pholaitíochta	Sóisialachas daonlathach
Scoil a d'fhreastail sé/sí	Ollscoil California Theas Acadamh Míleata na Stát Aontaithe Ollscoil Cornell - céim dochtúireachta University of Southern California School of International Relations (en)
Céim acadúil	céim dochtúireachta
Comhairleoir dochtúireachta	Richard Rosecrance
Gníomhaíocht
Réimse oibre	Offensive realism (en)
Gairm	international relations scholar (en)
Fostóir	Council on Foreign Relations (en) (1998–1999) Ollscoil Chicago (1982–) Brookings Institution (en) , comhalta taighde (1978–1979)
Ball de	Acadamh Ealaíona agus Eolaíochtaí Mheiriceá
Mac/iníon léinn de chuid	Samuel P. Huntington
Teangacha	Canúint Nua-Eabhrac
Gairm mhíleata
Brainse míleata	Aerfhórsa na Stát Aontaithe
Saothar
Saothar suntasach (2001) The Tragedy of Great Power Politics
Mac léinn dochtúireachta	Henk Erich Goemans agus Kim Tae-hyo
Suíomh gréasáin	mearsheimer.uchicago.edu…

Is fearr aithne ar Mearsheimer as a chuid forbartha ar theoiric an réalachais ionsaitheach, a chuireann síos ar an idirghníomhú idir cumhachtaí móra mar rud a spreagtar go príomha ag an dúil réasúnach chun mórcheannais réigiúnaigh a bhaint amach i gcóras idirnáisiúnta anordúil. Creideann Mearsheimer gur dócha go dtiocfaidh coinbhleacht leis na Stáit Aontaithe as cumhacht mhéadaithe na Síne.

Sa leabhar The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy, a scríobh Mearsheimer, déanann sé argóint fhónta go bhfuil tionchar díréireach ag stocaireacht Iosrael ar bheartas eachtrach na SA.

Luathshaol

Rugadh Mearsheimer i mí na Nollag 1947 i mBrooklyn, Nua-Eabhrac. Tógadh i gCathair Nua-Eabhrac é go dtí go raibh sé ocht mbliana d’aois, nuair a d’aistrigh a thuismitheoirí a theaghlach go gCroton-on-Hudson, Nua-Eabhrac, bruachbhaile i gContae Westchester. Nuair a bhí sé 17, liostáil Mearsheimer in Arm na SA. Tar éis bliain amháin mar bhall liostáilte, fuair sé ceapachán chuig Acadamh Míleata na SA ag West Point, ar fhreastail sé air ó 1966 go 1970. Tar éis dó céim a bhaint amach, d'fhóin sé ar feadh cúig bliana mar oifigeach in Aerfhórsa na SA.

Sa bhliain 1974, agus é san Aerfhórsa, ghnóthaigh Mearsheimer céim mháistreachta sa chaidreamh idirnáisiúnta ó Ollscoil California Theas. Chuaigh sé isteach in Ollscoil Cornell agus i 1980 ghnóthaigh sé Ph.D. sa rialachas, go háirithe i gcaidreamh idirnáisiúnta. Ó 1978 go 1979, bhí sé ina chomhalta taighde ag an Brookings Institution in Washington, DC. Ó 1980 go 1982, bhí sé ina chomhalta iardhochtúireachta in Ionad Gnóthaí Idirnáisiúnta Ollscoil Harvard. I rith na bliana acadúla 1998-1999, bhí sé ina Chomhalta Whitney H. Shepardson ag an gComhairle um Chaidreamh Eachtrach i Nua-Eabhrac.

Gairmréim

Ó 1982, tá Mearsheimer ina bhall de dhámh Roinn na hEolaíochta Polaitiúla in Ollscoil Chicago. Rinneadh ollamh comhlach de i 1984 agus ina ollamh iomlán i 1987 agus ceapadh ina Ollamh le Seirbhís Oirirce R. Wendell Harrison é i 1996. Ó 1989 go 1992, bhí sé ina chathaoirleach ar an roinn. Tá post aige freisin mar bhall den fhoireann ar chlár iarchéime an Choiste um Chaidreamh Idirnáisiúnta, agus tá sé ina chomhstiúrthóir ar an gClár um Bheartas Slándála Idirnáisiúnta. I measc leabhar Mhearsheimer tá Conventional Deterrence (1983), a bhuaigh Gradam Leabhar Edgar S. Furniss Jr.; Nuclear Deterrence: Ethics and Strategy (comheagarthóir, 1985); Liddell Hart and the Weight of History (1988); The Tragedy of Great Power Politics (2001), a bhuaigh Duais Lepgold Book ; The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy(2007); agus Why Leaders Lie: The Truth About Lying in International Politics(2011). Tá a chuid alt le feiceáil in irisí acadúla mar International Security agus in irisí móréilimh mar an London Review of Books. Tá píosaí op-ed scríofa aige don New York Times, don Los Angeles Times, agus don Chicago Tribune.

Tá roinnt duaiseanna múinteoireachta buaite ag Mearsheimer. Fuair sé Gradam Clark don Distinguished Teaching nuair a bhí sé ina mhac léinn iarchéime ag Cornell i 1977, agus bhuaigh sé Gradam Quantrell i gcomhair Excellence in Undergraduate Teaching in Ollscoil Chicago i 1985. Ina theannta sin, roghnaíodh é mar Scoláire Cuairte Phi Beta Kappa don bhliain acadúil 1993-1994. Sa cháil sin, thug sé sraith cainteanna in ocht gcoláiste agus ollscoil. Sa bhliain 2003, toghadh é chuig Acadamh Ealaíon agus Eolaíochtaí Mheiriceá. Sa bhliain 2003, toghadh é chuig merican Academy of Arts and Sciences. Fuair e Gradam James Madison de chuid an American Political Science Association' sa bhliain 2020, a bhronntar gach trí bliana ar eolaí polaitiúil Meiriceánach a bhfuil obair mhór léannta oirirce déanta aige. Thug Coiste na nGradam faoi deara go bhfuil Mearsheimer "one of the most cited International Relations scholars in the discipline, but his works are read well beyond the academy as well."

Tá saothair Mhearsheimer á léamh agus á bplé go forleathan ag mic léinn chaidreamh idirnáisiúnta an 21ú haois. Tá suirbhé 2017 ar dhámh chaidrimh idirnáisiúnta SAM sa tríú háit i measc na "scoláirí a raibh an tionchar is mó ag a gcuid oibre ar réimse an chaidrimh idirnáisiúnta le 20 bliain anuas."

Obair

Iombhagairt choinbhinsiúnach

Tugann a chéad leabhar Conventional Deterrence (1983) aghaidh ar an gceist conas a bhraitheann cinntí chun cogadh a thosú ar thoradh réamh-mheasta na coinbhleachta míleata. I bhfocail eile, conas a théann tuairimí lucht cinnteoireachta faoi thoradh cogaidh i bhfeidhm ar rath nó ar theip na hiombhagartha? Is é bunargóint Mhearsheimer gur dócha go n-oibreoidh iombhagairt nuair a chreideann an t-ionsaitheoir féideartha go mbeidh an t-ionsaí costasach, agus nach dócha go n-éireoidh leis. Má tá cúis ag an ionsaitheoir féideartha, áfach, a chreidiúint go mbeidh costais ísle i gceist leis an ionsaí agus gur dócha go n-éireoidh leis, ní dócha go mbeidh an éifeacht inmhianaithe ag an iombhagairt, rud a nglactar leis go forleathan anois mar a oibríonn prionsabal na hiombhagartha. Go sonrach, áitíonn Mearsheimer go mbíonn rath na hiombhagartha ag brath ar an straitéis atá ar fáil don ionsaitheoir féideartha. Leagann sé amach trí straitéis.

Ar an gcéad dul síos, tá ardleibhéal éiginnteachta i gceist le straitéis chnaíte faoi thoradh cogaidh agus costais arda don ionsaitheoir. Ar an dara dul síos, tá níos lú rioscaí agus costais níos ísle i gceist le straitéis le haidhmeanna teoranta. Ar an tríú dul síos, soláthraíonn straitéis blitzkrieg, bealach chun an namhad a shárú go tapa agus go cinntitheach le costais réasúnta íseal. Dar le Mhearsheimer, is é tuairim an ionsaitheora fhéideartha is mó is cúis le teipeanna sa bhlár catha nua-aimseartha; gur féidir le straitéis blitzkrieg a chur i bhfeidhm go rathúil ina n-úsáidtear tancanna agus fórsaí meicnithe eile go tapa d'fhonn láithreacha an namhad a ghabháil agus nó a chur trína chéile. Ní dócha go dtiocfadh teipeanna iombhagartha mar thoradh ar an dá straitéis eile toisc go mbeadh dóchúlacht íseal go n-éireoidh leo, mar aon le costais arda (cogadh cnaíte) nó gnóthachain teoranta agus an fhéidearthacht go n-iompódh an choinbhleacht ina cogadh cniotála (aidhmeanna teoranta). Má tá straitéis chomhleanúnach blitzkrieg ar fáil ag an ionsaitheoir, áfach, is dócha go dtiocfaidh ionsaí as, mar is mó na tairbhí a d'fhéadfadh a bheith ann ná na costais agus na rioscaí a bhaineann le cogadh a thosú.

Chomh maith le hanailís a dhéanamh ar chásanna ón Dara Cogadh Domhanda agus ón gcoimhlint Arabach-Iosraelach, baineann Mearsheimer impleachtaí óna theoiric maidir le hionchais na hiombhagartha coinbhinsiúnaí i Lár na hEorpa le linn an Chogaidh Fhuair. Áitíonn sé nach dócha go ndéanfaí ionsaí Sóivéadach toisc nach mbeadh an t-arm Sóivéadach in ann straitéis blitzkrieg a chur i bhfeidhm i gceart. Mar gheall ar chothromaíocht na bhfórsaí, an deacracht a bhaineann le dul ar aghaidh go tapa le fórsaí meicnithe trí Lár na hEorpa, agus fórsaí ollmhóra ECAT atá ag cur in aghaidh a leithéid d’ionsaí Sóivéadach, breathnaíonn sé gur beag seans go dtosóidh na Rúisigh cogadh coinbhinsiúnach san Eoraip.

B. H. Liddell Hart

Déanann dara leabhar Mhearsheimer, Liddell Hart and the Weight of History (1988), athbhreithniú ar oidhreacht intleachtúil an teoiriceora mhíleata Bhriotánach B. H. Liddell Hart den 20ú haois. Cé go n-admhaíonn Mearsheimer gur bhain a thaighde féin tairbhe mhór as a chuid scríbhinní spreagúla, agus gur cheart saothair Liddell Hart a mheas go fóill mar léamh riachtanach do mhic léinn dáiríre na straitéise agus na cogaíochta, áitíonn Mearsheimer go bhfuil cuid mhór den gnáth-thuiscint faoin méid a chuir Liddell Hart le smaointe míleata an lae inniu lochtach.

Go háirithe, tá teoiric na rúide neamhdhíreach nó na gluaiseachta chun tosaigh, a d'fhorbair Liddell Hart sna 1930í, chomh doiléir agus chomh hathluaiteach sin go bhfuil [v]intually every military victory can be ascribe to [it]. (lch 87). Ina theannta sin, léirigh iarrachtaí teoranta Liddell Hart an teoiric a chur i bhfeidhm go soiléir gurb é an rud a bhí ar aigne aige go príomha ná namhaid ilchríochach a ruaigeadh break[ing] the morale of the enemy's civilian population, not to destroy his military forces, which of course is what the blitzkrieg is concerned with (lth. 88). Tá dul amú ar an ngnáthchleachtas maidir le bunús intleachtúil na straitéise blitzkrieg a rianú chuig an gcur chuige neamhdhíreach ó tharla go raibh no evidence... that Liddell Hart understood the importance of the deep strategic penetration [that distinguishes blitzkrieg] before World War II (lch 43). Ní nach ionadh, cruthaíodh go raibh Liddell Hart mícheart ar fad ar cheisteanna bunúsacha míleata na tréimhse idirchogadh; dhiúltaigh sé go bhféadfadh ionsaí cinntitheach Gearmánach a dhéanamh sa bhfronta Thiar) agus thit droch-cháil air go díreach i ndiaidh an chogaidh.

Léiríonn Mearsheimer gur éirigh le Liddell Hart a stádas intleachtúil a shábháil trína chur ina luí ar iar-Ghinearál an Wehrmacht creidiúint a thabhairt dó as na smaointe a spreag forbairt na straitéise blitzkrieg sa Ghearmáin. Agus fonn orthu a gclú scriosta féin a athbhunú tar éis an chogaidh, thug na ginearáil Gearmánacha a bhí ar scor ar nós Heinz Guderian cead do Liddell Hart áibhéil a dhéanamh faoi a thionchar ar blitzkrieg ina gcuid cuimhní cinn mar mhalairt ar cabhrú leo íomhá díobh féin a chur chun cinn mar nuálaithe míleata thar aon ní eile seachas cúlaistíní Naitsíocha. I gcás Guderian, d’fheidhmigh Liddell Hart go héifeachtach mar a “ghníomhaire liteartha” do dhomhan an Bhéarla (lch. 185). Mar an gcéanna chabhraigh Fritz Bayerlein, a bhí ina cheannaire foirne don Ghinearálta Erwin Rommel i bhfeachtas na hAfraice Thuaidh, le Liddell Hart an taifead stairiúil a ionramháil le haghaidh léiriú bréagach ar Rommel mar “dhalta” a bhí aige (lgh. 193-201). Críochnaíonn Mearsheimer trí bhéim a chur ar a thábhachtaí atá pobal intleachtúil láidir a bheidh in ann “intleachtóirí cosanta” a choinneáil cuntasach:

Defense intellectuals need to know that informed judgments will be passed on their views and their overall conduct and that charlatanism will be exposed. Absence of penalties for misbehavior means no brake on the spread of false ideas. Liddell Hart actually was held accountable at one point. The significant ebbing of his influence during and immediately after World War II was, in effect, punishment for offering flawed ideas for how to deal with the Third Reich. What is disturbing about Liddell Hart's case, however, is that eventually he was able to escape from this predicament by rewriting history. The national security community, especially its historians, need to be alert to historical manipulation for selfish reasons (p. 224).

Spreag argóintí Mhearsheimer faoi Liddell Hart freagraí éagsúla. Mar shampla, d’aontaigh bunaitheoir 'An Institiúid Taighde ar Theoiric Oibriúcháin d'Fhórsaí Constanta Iosrael' (Béarla: Israel Defense Forces Operational Theory Research Institute), Simon Naveh, i staidéar ar leith, a d’aimsigh "by distorting the actual historical circumstances of the Blitzkrieg formation [Liddell Hart] obscured its temporal and cognitive origins.... The early-1950s display of the transformed version of Blitzkrieg as a historical fact, carrying the joint signature of Liddell Hart and Guderian, lent it an authentic touch and a professional legitimacy that could not be shaken."  I gcodarsnacht leis sin, d’áitigh Richard Swain ó Choláiste Ceannasaíochta agus Foirne Ginearálta Arm na SA (Béarla: US Army Command and General Staff College), cé go bhfuil “"...a good deal about which Mearsheimer is correct," is dócha go dtéann sé thar fóir faoi chomh mór agus a bhí saobhadh stairiúil Liddell Hart go comhfhiosach féinchúiseach: "To charge Liddell Hart with cleverly creating a deception requires one first to accept that Liddell Hart knew he had been wrong. There is little or no evidence of that."

Iomadú agus iombhagairt núicléach

Sa bhliain 1990, d’fhoilsigh Mearsheimer aiste inar thuar sé go bhfillfeadh an Eoraip ar thimpeallacht ilpholach, cosúil leis an timpeallacht sa chéad leath den 20ú haois, dá bhfágfadh fórsaí Mheiriceá agus Sóivéadacha tar éis dheireadh an Chogaidh Fhuair. In alt eile an bhliain sin in The Atlantic, thuar sé go méadódh an timpeallacht ilpholach iomadú núicléach san Eoraip, go háirithe sa Ghearmáin.

San aiste sin agus san alt san iris Foreign Affairs dar teideal; "The case for a Ukrainian nuclear deterrent" sa bhliain 1993, d'áitigh sé gur cheart do SAM glacadh leis an bhféidearthacht go bhforbródh an Ghearmáin agus an Úcráin armlann núicléach chun contúirtí cogaidh a laghdú agus go n-oibreodh siad chun cosc a chur ar ardú an náisiúnachais iomarcach. Chuir Mearsheimer roinnt cásanna féideartha i láthair don Eoraip tar éis d’fhórsaí Mheiriceá agus na Rúise imeacht. Luaigh sé gur dóichí go bhfanfadh an Eoraip le hiomadú núicléach faoi shíocháin mar gan bac núicléach, is dócha go ndéanfadh an Ghearmáin iarracht arís an mhór-roinn a shárú. Mhaígh Mearsheimer nach bhfuil sé ciallmhar go straitéiseach don Úcráin a armlann núicléach (iarsmaí de stoc-charn na Sóivéide) a thabhairt suas. Sa bhliain 1994, áfach, d’éiligh sraith comhaontuithe ar an Úcráin fáil réidh lena stoc-charn núicléach iar-Shóivéadaigh ar fad, próiseas a bhí críochnaithe faoi 1996. Nuair a cheistíodh i leith an dearbhaithe a bhí ann roimhe seo ag léacht a tugadh do Roinn na Polaitíochta Idirnáisiúnta in Ollscoil na Breataine Bige in Aberystwyth, d’áitigh sé gur chreid sé go fóill, ainneoin lánpháirtiú agus leathnú na hEorpa, go dtiocfadh a thuar chun críche dá bhfágfadh arm SAM an Eoraip.

Ina theannta sin, i bpíosaí op-ed a scríobhadh i 1998 agus 2000 don New York Times, míníonn Mearsheimer cén fáth go bhfuil ciall leis an India dul sa tóir ar airm núicléacha. Áitíonn sé go bhfuil cúiseanna maithe straitéiseacha ag an India chun iombhagairt núicléach a iarraidh, go háirithe chun cothromaíocht a dhéanamh i gcoinne na Síne agus na Pacastáine agus chun cobhsaíocht réigiúnach a ráthú. Cháin sé freisin beartas frith-iomadaithe Mheiriceá i leith na hIndia, beartas a mheasann sé a bheith neamhréadúil agus díobhálach do leasanna Mheiriceá sa réigiún.

Institiúidí idirnáisiúnta

In alt a luadh go forleathan i 1994, "The False Promise of International Institutions," téann Mearsheimer i ngleic le hargóintí coitianta faoi chumas institiúidí cuir in aghaidh cogaidh agus an tsíocháin a chur chun cinn i measc stát. Aithníonn sé go mbíonn institiúidí úsáideach go minic ag stáit, ach go gciallaíonn an riachtanas d’iomaíocht gan staonadh ó thaobh slándála de go bhfuil iompar stáit go príomha mar fheidhm de dháileadh na cumhachta sa chóras idirnáisiúnta. Níl sna hinstitiúidí, sa chás is fearr, "merely an intervening variable in the process" (lch 13). Áitíonn Mearsheimer gur thairg "institutionalist theories" (Gaeilge: “teoiricí institiúideacha”) roghanna laga ar an bpictiúr gruama seo den pholaitíocht idirnáisiúnta. Go háirithe, ní thugann argóintí institiúideacha nualiobrálacha, ag a bhfuil tionchar, aird ar imní faoi ghnóthachain choibhneasta mar bhac ar chomhoibriú, agus teipeann orthu fianaise a sholáthair nach dtarlódh cásanna comhoibrithe, a luaitear go coitianta d’institiúidí, ina n-éagmais. Níor shrois mórán teoiricí eile ar nós teoiric na comhshlándála agus teoiric chriticiúil an marc mar an gcéanna ar fhorais loighciúla agus eimpíreacha.

In alt freagartha, admhaíonn na scoláirí institiúideacha nualiobrálacha Robert Keohane agus Lisa Martin go raibh claonadh i saothair institiúideacha barrthábhachtacha faillí a dhéanamh ar fhadhb na ngnóthachan coibhneasta ach deir siad go ndearna an díospóireacht a bhí scaipthe mar thoradh ar dhúshláin na réalaithe "has made distributional and bargaining issues more salient than they were in early neoliberal thinking" (lch 45). Cúisíonn Mearsheimer “a careful look at Keohane and Martin's response reveals that liberal institutionalism in its latest form is no longer a clear alternative to realism, but has, in fact, been swallowed up by it."

Réadúlacht ionsaitheach

Is é Mearsheimer an príomh-mholtóir ar son na réadúlachta ionsaithí. Leagann an teoiric struchtúrach, murab ionann agus réadúlacht chlasaiceach Hans Morgenthau, an phríomhbhéim ar an iomaíocht slándála i measc cumhachtaí móra laistigh d'ainrialtacht an chórais idirnáisiúnta, ní ar nádúr daonna státairí agus taidhleoirí.