Riedones

pobal Ceilteach sa Ghaill

Bhí na RiedonesRedones (Gaillis : Rēdones, níos déanaí Riedones, ' tiománaithe carbad- nó tiománaithe-capall') a raibh cónaí orthu sa chuid thoir de leithinis Armorica (nó an Bhriotáin na linne seo), timpeall a bpríomhbhaile Condate (Roazhon na linne seo), le linn na hIarannaoise agus na tréimhse Rómhánaí .

WD Bosca Sonraí Grúpa DaonnaRiedones
Cineálpobal
Bonn nó Stater de chuid na Riedones (ca. 80-50 RC).

Chuaigh siad faoi chois fórsaí Rómhánacha Crassus sa bhliain 57 RCR, ach chuir siad fir ar fáil don chomhrialtas Gallach faoi cheannas Vercingetorix ag Cath Alesia sa bhliain 52. [1]

Luann Caesar iad mar R[h]edones (lár an 1ú c. RCR), [2] Rhedones (var. r[h]edones, s[hi]edones) le Plinias (1 c. CR), [3] Rhiḗdones (‛Ριήδονες; var. ‛Ρηήδονες), Rhḗdones (Ῥήδονες) agus Rhēḯdones (Ῥηΐδονες) le Tolamaes (2ú c. CR), [4] agus mar Redonas sa Notitia Dignitatum (5ú c. CR).[5] Tá a bpríomhbhaile dearbhuithe freisin ar inscríbhinní mar civ]itas Ried[onum agus [civ]itas Ried[onum].[6][7]

Ciallaíonn an t-eatnainm Gailleach Rēdones ' tiománaithe carbaid' nó 'marcaigh capall'. Eascraíonn sé ón bhfréamh Cheilteach rēd- (‘ ag marcaíocht, esp.capall nó carbad faoi stiúir capaill’; cf. Gall-Laid. rēda 'carbad', An tSean-Ghaeilge. ríad 'marcaíocht, tiomáint, turas'; freisin Gall-Laid. paraue-redus 'capall oibre' agus ue-rēdus 'capall poist', Meán-Bhreatnais gorwydd ('capall') ceangailte leis an iarmhír - ones. [8] [9] [10]

Ba é an toradh a bhí ar na Rēdones bunaidh ná foirm Riedones tar éis défhogharúchán.[11] Tar éis teacht ar inscríbhinní a raibh an leagan sin orthu sna 1960í, d'áitigh roinnt staraithe, lena n-áirítear Anne-Marie Rouanet-Liesenfelt-Liesenfelt agus Louis Pape, [12] [13] gur cheart an fhoirm Riedones a roghnú thar Redones i scoláireacht, rud nach bhfuil riachtanach. dar leis an teangeolaí Pierre-Yves Lambert. [14]

Rinne fianaise le cathair Roazhon , ca. 400 AD mar civitas Redonum (' civitas de chuid na Redones'; Redonas i 400–441; Roazhon i 1294) ainmnithe i ndiaidh na treibhe Gallaí. [15]

Tíreolaíocht cuir in eagar

 
Léarscáil de mhuintir na nGallach :

██ Osismii

██ Veneti

██ Coriosolites

██ Riedones

██ Namnetes

Bhí cónaí orthu in oirthear na leithinise Armarcaí (an Bhriotáin anois). Cé go raibh cósta cúng á rialú acu sa chuid theas de Chuan Mont-Saint-Michel, [1] ní raibh oscailt dhíreach acu don trádáil mhuirí. [16] Luann Caesar iad i measc na gcivitates maritimaeAremoricae. [17] Bhí a gcríoch suite soir ó na Coriosolites, lastuaidh de na Namnetes, siar ó na Aulerci Diablintes, agus siar ó dheas ó na Venelli agus Abrincatui.

Tugadh Condate Redonum (Roazhon anois) ar a bpríomhbhaile. [17]

Stair cuir in eagar

Iar gcomhrac fuilteach ar an Sambre (57 R.Ch.) chuir Iúil Caesar Publius Licinius Crassus mar aon le léigiún amháin isteach i dtír na Veneti, Redones, agus treibh Cheilteacha eile idir Abhainn na Séine agus an Loire, agus ghéill siad go léir, (BG ii. 34.) Liostaíonn Caesar anseo na Redones i measc na stát muirí a shíneann a gcríoch go dtí an tAigéan Atlantach. Sa bhliain 52 CR sheol na Redones agus a gcomharsana díorma chun Caesar a ionsaí le linn léigear Alesia. Sa sliocht seo freisin (BG vii. 75), tá na Redones á n-áireamh i measc na stáit a bhí ar an teorainn leis an aigéan, ar a dtugtar na Stáit Armarcacha sa teanga Cheilteach. Is dóigh le D’Anville gur shín a gcríoch thar theorainneacha dheoise Roazhon isteach i ndeoisí Sant-Maloù agus <i>Dol</i> .

Tagairtí cuir in eagar

  1. 1.0 1.1 Kruta 2000, p. 790.
  2. Caesar. Commentarii de Bello Gallico. 2:34; 7:75.
  3. Pliny. Naturalis Historia, 4:107.
  4. Ptolemy. Geōgraphikḕ Hyphḗgēsis, 2:8:2, 2:8:9.
  5. Notitia Dignitatum, or 42:36.
  6. Corpus Inscriptionum Latinarum, 13:3151, 13:3152.
  7. Earráid leis an lua: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Falileyev
  8. Lambert 1994, p. 34.
  9. Delamarre 2003, p. 256.
  10. Matasović 2009, p. 307.
  11. Delamarre (2014). "Notes d'étymologie gauloise". Wékwos 1. ISSN 2426-5349. 
  12. Rouanet-Liesenfelt, Chastagnol & Sanquer 1980.
  13. Pape 1995.
  14. Lambert 1997.
  15. Nègre 1990, p. 156.
  16. Lorho & Monteil 2013, p. 351–352.
  17. 17.0 17.1 Lafond & Olshausen 2006.